The Journey of Lee Miller’s Blues Indication

Even voorstellen:  

Ben de Gier:                  manager 

Bas van Vliet:                drummer 

Lourens Stuijt:              basgitaar 

Jan Peter van Ginkel:  zang en gitaar 

Piet Vermeer:               dwarsfluit en gitaar 

Leo Molenaar:              (solo)gitaar           

Inleiding                                   

Het is nu het jaar 2025. Wie een muziekinstrumentenwinkel binnen loopt, kan voor relatief weinig geld de meest waanzinnige, geavanceerde apparatuur of prachtige instrumenten kopen.  Alles klein van formaat, voorzien van vele technische snufjes, loepzuiver van klank en snoeihard v.w.b. het volume. Beginnende bands hebben een voorsprong door de mogelijkheden van de aanwezige technische hoogstandjes. Het klinkt al fantastisch voordat je een snaar hebt aangeraakt. We zijn voorzien van computers en iedereen heeft een mobiele telefoon. Daar kan mee worden gefilmd en gefotografeerd of geluidsopnames worden gemaakt etc.  Alle techniek in één handzaam apparaatje. Iedereen in deze huidige leefwereld is als vanzelfsprekend voorzien van razendsnelle complete technologische apparatuur en communicatiemogelijkheden. 

Lezer, probeer het bovenstaande als reminder vast te houden, want we duiken ruim 50 jaar terug in de tijd. Eind jaren 60, begin jaren 70 van de vorige eeuw. De wereld van geen computer, maar slechts een lint-schrijfmachine, brieven, postzegels, enveloppen, brievenbussen en een vaste telefoon. Denk vooral niet dat het t.a.v. muziek en muziek maken een saaie tijd was. Juist helemaal niet. Het stond bol van muzikale creativiteit, ook o.a. geïnspireerd door wat van buiten kwam. Zoals Woodstock en later het Kralingen festival in Rotterdam. En het grote aantal professionele bands die aan “clubtouring”  deden. 

Wij komen uit Capelle aan den IJssel, wijk Schenkel. Een dorp onder de rook van Rotterdam, klein en overzichtelijk zoals zoveel dorpen en stadjes in die tijd.  In elk dorp was toen wel een jeugdhonk, een club of buurthuis of een zaaltje/zaal waar activiteiten voor jongeren werden georganiseerd. Er was gewoon niets anders; een gouden tijd voor bands. In elk dorp was er wel een plaatselijke band actief die daar speelde of een keer in het naastgelegen dorp. Heel veel verder gingen ze niet. Misschien door gebrek aan vervoer of gewoon omdat ze er het geld niet voor hadden. LMBI speelde als bluesband zelden of nooit in Capelle aan den IJssel. Bandjes speelden soms ook met zelfgemaakte speakerboxen of andere in elkaar gefikste apparatuur. Veel zelfwerkzaamheid. Veel bands hadden ook geen manager. LMBI wel! 

De start van Lee Millers Blues Indication

Ben was de leider, de zakenman, de manager en een paar jaar ouder als de bandleden. Wij begonnen als 4 jonge jongens, buurjongens die naast, tegenover of achter elkaar woonden (Lourens, Jan Peter, Bas, Leo) en waarvan er een paar een beetje gitaarles hadden gehad. We speelden op eenvoudige akoestische gitaren waarop een element was bevestigd, een soort van plastic behuizing met een element die je op je akoestische gitaar kon monteren. Die elementen kon je loskopen. Bas speelde op een klein, heel basic drumstel. Ben was degene die ons in staat stelde zo te beginnen met het spelen van gangbare eigentijdse nummers als repertoire.   

De naam van de band was toen: BEATGROEP THE JEE HAY’S  

Ben had ervoor gezorgd dat er brieven en contracten werden verstuurd naar sociëteiten en clubhuizen, voorzien van het logo van de band. Gangbaar was dat bands als promotiemateriaal gebruikmaakten van een foto van de muzikanten op het formaat van een ansichtkaart. In muziekinstrumenten winkels was er altijd wel een wand voorzien van tientallen verschillende ansichtkaarten. Ook wij hadden zo’n kaart én visitekaartjes met onze naam. Er was wat groei in de band en er werden na verloop van tijd nieuwe instrumenten (Diamond gitaren) en apparatuur (de merken Dynacord en Selmer,) aangeschaft. Voor ons een enorme verbetering. Ben schoot het geld voor en wij betaalden hem dit middels de inkomsten uit optredens terug. Een overzicht van de kas uit 1967 laat zien dat het toen al ging over 4.000 gulden. Alles werd door Ben zakelijk vastgelegd in financiële overzichten. We repeteerden toen in een lokaal buurthuis: het verenigingsgebouw aan de Kerklaan in Capelle aan den IJssel, wijk Middelwatering. Veel bands hadden hun eigen inspiratiebronnen, zoals The Shadows en soul-, beat- of bluesmuziek. Wij werden geïnspireerd door de Blues: John Mayall and the Bluesbreakers met Eric Clapton, Fleetwood Mac en Nederlandse bands als Livin’ Blues en vooral Cuby and the Blizzards. 

Wij veranderden onze naam in Lee Millers Blues Indication

De keuze van het willen zijn van een Bluesband……het ging toen snel, heel snel. We waren/zijn zeker geen professionele band……wel een band die zich qua aanpak in veel opzichten met een professionele band kon meten. De aanpak en benadering van Ben was zakelijk en vindingrijk. Er werden brieven verstuurd naar de clubhuizen (papier en envelop met band logo). Een broer van Ben was hobby fotograaf en maakte een fotoserie voor nieuw promotie materiaal: Een collage van foto’s op anderhalf A4 formaat in zwart wit en 2 kleuren collages op A4 formaat (rood en geel), uiteraard ook een nieuwe ansichtkaart en visitekaartjes. Ben stelde contracten op en maakte telefonisch de afspraken. De bandleden namen een artiestennaam aan. 

Bas: Mr Fleet 

Lourens: Mike Mckeith 

Jan Peter: Peter Hush 

Leo: Lee Miller  

Piet kwam er later bij.

Onze Bluesband uit Capelle aan den IJssel was lokaal een tamelijke onbekende band, in de zin dat we daar zelden te horen en te zien waren. De lijst met optredens uit 1969 laat zien dat we altijd ver weg waren, nooit in Capelle aan den IJssel of in een naast gelegen dorp. Dit kwam door de voortvarende aanpak van Ben. Het overzicht van de kas in 1969 was inmiddels bijna 9.000 gulden. Te horen waren we wel ……. tijdens onze repetities op zaterdagmorgen. We repeteerden in de garage bij het huis van Ben. Daar stonden ook onze spullen opgeslagen. Het vele spelen maakte dat het niveau met sprongen vooruitging. We bleken allemaal het nodige muzikale talent te hebben. Wie denkt dat dat met gepast volume ging, komt bedrogen uit. Volle bak geluid natuurlijk, te horen tot een kilometer ver. En nooit ook maar één klacht van de naaste buren. Kom daar maar eens om tegenwoordig! De buurman van Ben was vertegenwoordiger van een biermerk. Er was bij die buurman altijd bier aanwezig. Ook wij dronken wel eens in de ochtend een biertje, terwijl we ‘s middags op weg gingen naar een optreden. Nagenoeg elk weekend waren we op stap en er kwam gestaag geld binnen. Al dat geld werd besteed aan steeds betere (professionelere) apparatuur: een aparte London City zanginstallatie en microfoons voor Jan Peter, een nieuw drumstel (Pearl) voor Bas, Gibson SG gitaren voor Lourens en Leo en manshoge London City torens (versterkers met geluidsboxen). Let wel, er bestonden in die tijd alleen buizenversterkers en massieve speakerkasten. Alles zwaar van gewicht. Jan Peter was al zeer geruime tijd daarvoor als zanger én slaggitarist gestopt. Hij was nu alleen zanger, af en toe met mondharmonica. Leo nam het gitaarwerk nu geheel voor zijn rekening.

De geluidsapparatuur, het instrumentarium en de lichtinstallatie

Hoe alles te vervoeren was een probleem. Er werd een aanhangwagen aangeschaft. Alles kon er met passen en meten in. De aanhangwagen werd uiterst kleurrijk beschilderd en uiteraard voorzien van de naam van de band. Een betere blikvanger kon je haast niet bedenken. De wijk Schenkel was klein, saai en overzichtelijk, met kalme rustige straten, waar eigenlijk nooit iets opvallends gebeurde. Ben woonde iets verder weg, aan de rand van de wijk. Op weg naar een optreden kwam Ben met de auto en aanhangwagen de straat in. Dat was altijd een moment, een soort van reuring, luide stemmen, een gebeuren. Ben in zijn bontjas. Wij ook met onze outfit. Er gingen heel vaak meerdere auto’s achter ons aan. Een brute rimpeling en beweging in die zo heel rustige straat. En altijd bekijks van de buren. Een optreden op zaterdag was avond- en nachtwerk. Na het optreden alles opruimen, inladen en dan naar huis. Het was nacht eer we thuis waren, maar altijd nog wel trek in een snack of iets dergelijks. Wij gingen, veelal in een vast cafetaria, gegrilde kip eten; een soort van ingegroeide traditie. Daarna naar het huis van Ben om de spullen uit te laden…….maar niet eerder dan dat we, met 5 man in de auto, nog een biertje dronken en een sigaartje rookten. Met…..de ramen van de auto dicht (lekker gezond) om geen lawaai te maken. Het was immers inmiddels een hele vroege zondagochtend. Manager Ben was uiteraard net zo belangrijk als de muzikanten, laat dat duidelijk zijn. Hij leek op de achtergrond aan het werk te zijn en dat was voor een groot gedeelte ook zo. Maar Ben wist zich als geen andere manager zichtbaar te presenteren. Waar hij kwam, had hij zijn doos met lange dunne sigaren onder handbereik en hij droeg een imposante (imitatie) bontjas. Geen misverstand wie namens de band de zaak leidde. Hij was ook de man die zich tijdens een optreden bezighield met de lichtshow installatie. Het overgrote deel van de zalen die we aandeden waren sober qua voorzieningen. Wel een podium, voldoende elektra aansluitingen etc. maar ook niet meer. Om de band extra dimensie te geven kwamen we op de gedachte er een lichtshow bij te zetten. Bas en ook Ben kregen het idee hiervoor een toetsenbord van een orgel te verbinden met lampen en hebben dat toen technisch in elkaar weten te knutselen. Nu primitief. Toen….zeer slim en innovatief en het werkte perfect. 4 lichtbakken met elk 4 lampen (rood, blauw, groen en geel) stonden naast elkaar op het podium; vol gekleurd licht in je gezicht. 2 lichtbakken (elk 3 lampen) op standaards naast de geluidstorens wierpen hun licht de zaal in. Eén van de lampen was een witte lamp met extra flitslicht. Ben was de man van het licht. The Scranny Lightshow: 22 lampen met behuizing; wel ballast in onze aanhanger! En zeker, het was absoluut een extra toevoeging aan de totale presentatie van de band. In die tijd was het niet ongewoon dat er in lokale kranten melding werd gemaakt dat er een band had gespeeld of kwam spelen. Ook wij haalden de pers regelmatig. Ja en zelfs een keer in Capelle aan den IJssel. Wij hebben diverse keren in het voorprogramma gestaan van professionele bands zoals Tee Set, The Sandy Coast en Cobra. In Capelle was er in die tijd jaarlijks de zogenaamde Capelse Kermis. Meerdere dagen kermis én muziek met als afsluiter een nationaal bekende band. Toen was dat The Sandy Coast met LMBI in het voorprogramma. Het ging mis, de zangversterker liet het afweten. Later is dit rechtgezet met een optreden in de Capelse poptempel, gebouw Het Anker. In dat gebouw kwamen toen alle Nederlandse popgroepen. Wij waren toen het voorprogramma van de band Cobra. Piet is een neef van Bas. Piet kwam geregeld kijken bij onze repetities op zaterdagmorgen. Hij bleek dwarsfluit te kunnen spelen. We hebben hem toen opgenomen als 5^e muzikant. In de laatste fase van de band heeft hij volop meegespeeld. Op enig moment kwam er een einde aan de gouden jaren van het clubcircuit. Er kwamen minder boekingen binnen. Minder optredens. Het was het begin c.q. de opkomst van de Disco. Een nieuw fenomeen in het uitgaansleven. Militaire dienst was ook een oorzaak dat we niet altijd meer tijd vrij konden maken. De dure apparatuur en instrumenten kostten nu geld en leverden onvoldoende inkomsten op. Tijd om er mee te stoppen. Het was inmiddels 1973. Einde van een meer dan fantastische tijd met mooie herinneringen en een geweldige ervaring.

35 jaar later

De jaren gingen voorbij en iedereen leefde zijn leven. We verloren elkaar volledig uit het oog.

2008

Iedereen ouder, een rimpeltje erbij, de lange wilde haren van toen waren  verdwenen en in plaats daarvan kaal c.q. een beetje kalend of grijs wordende haren. 

De buurjongens waren volwassen mannen met ieder hun eigen levenservaringen. Piet had het initiatief genomen iedereen op te sporen. Een heel bijzondere gewaarwording was, dat na al die jaren de onderlinge verhoudingen, de rolverdeling, de manier/wijze waarop je elkaar aansprak exact hetzelfde was gebleven. Bijna niets was er veranderd, nog steeds de buurjongens uit Capelle aan den IJssel! Er werd heel bedeesd en voorzichtig geroepen dat het bijzonder zou zijn als we weer een keer zouden proberen wat te gaan spelen. Sommigen (Bas, Leo, Piet) hadden nog een instrument, waren zelfs ook nog actief met muziek bezig. Lourens en Jan Peter hadden nooit meer iets gedaan. Piet ging op onderzoek uit en kwam toen op de proppen met een studio in de gemeente Oud-Beijerland, Wil Mout studio. Piet zelf speelde geen dwarsfluit meer, hij was overgestapt op gitaar en in het bezit van een aantal gitaren waaronder ook een basgitaar. Hij nam vanaf dat moment de rol van slaggitarist voor rekening. De studio was volledig geoutilleerd met apparatuur voor gitaar en zang en er was een drumstel aanwezig. Op de basgitaar van Piet kon Lourens zijn partijen spelen. In een hele kleine ruimte werd de eerste LMBI-blues weer gespeeld. Geweldige reünie, iedereen enthousiast. Ben heeft er toen opnames van gemaakt. Het smaakte naar meer. 

2010

Ben was ziek, heel ziek, uiterst kritieke toestand, zeer sombere vooruitzichten. Langdurig in het ziekenhuis. Hij herstelde en had aangegeven het fantastisch te vinden als we echt LIVE zouden spelen voor zijn verjaardag. Alles hebben we toen bij elkaar gesprokkeld, het was een prachtige zonnige dag en vrienden, familie en onze partners waren aanwezig. Het ging buitengewoon goed. We waren geconcentreerd en ingespannen bezig in een oude gedateerde kroeg in Waddinxveen, de woonplaats van Ben. Een gereformeerde gemeente waar Bluesmuziek zeker niet algemeen gangbaar was/is. Het was geweldig en we hebben Ben intens gelukkig zien stralen. 

2011

Piet heeft de bandleden uitgenodigd bij hem thuis in Hellevoetsluis voor een hernieuwde kennismaking. Niets was veranderd, nog steeds dezelfde buurjongens. Het persoonlijk contact en met elkaar muziek maken was na 35 jaar hersteld. De geest was uit de fles. 

2012

In dit jaar werd de manager 70 jaar. Opnieuw kwam de vraag zijn verjaardag muzikaal te omlijsten en dat hebben we gedaan. Geconcentreerd en gemotiveerd hebben we ons van de beste kant laten horen! We speelden weer met elkaar, maar (nog) niet zo onbevangen en soepel als vroeger. Het ging steeds beter naarmate we meer repeteerden. Terughoudendheid, LIVE optreden was echt nog een brug te ver!

Praktisch

Ieder had/heeft zijn eigen privé agenda, het was/is voor iedereen schipperen om tijd vrij te maken om te repeteren. Het komt neer op ongeveer 4 keer per jaar…….ja 4 keer per jaar. 4 keer per jaar……wat kan je daarvan verwachten? Lezer…..zonder te overdrijven zijn we zelf verbaasd wat er wordt geproduceerd. Het repertoire komt in gezamenlijk overleg tot stand, elk gekozen nummer wordt gerepeteerd en beoordeeld. Is het niks dan wordt het ook net zo snel terzijde geschoven. Het resulteert inmiddels wel in een set die ieder van ons inmiddels stevig beheerst. De tijd van vroeger, het veelvuldig met elkaar te hebben gespeeld, muziek hebben gemaakt……het vertaalt zich echt. Er komt veel boven en hoe meer we spelen hoe beter het niveau wordt.   

2018 t/m 2020

Repeteren, maar waar kunnen we terecht? Ben heeft familie waarvan iemand een grondverzetbedrijf heeft in de gemeente Moerkapelle met o.a. een enorme loods/bedrijfshal. Koud, groot, maar met een geweldige akoestiek. We mochten hier gebruik van maken. Top, we konden repeteren met veel volume zonder dat er ook maar iemand last van had. Ook hier zijn er opnames gemaakt. Diverse keren daar gerepeteerd. Aan de familie: dank voor het gebruik en de gelegenheid. Maar hoe mooi ook, verre van ideaal. Geen faciliteiten, koud en te eenvoudig voor ons. We konden daar met goed fatsoen niet langer gebruik van maken. Wij noemden deze locatie gemakshalve: “de Bluesboerderij”. We moesten een nieuwe repetitieruimte zoeken. 

2021

Bas woont in Groningen, hij gaf een feest in een zaal in de gemeente Kolham. Hij werd 71. Hij nodigde ons uit, niet iedereen was er, wel Ben, Leo en Jan Peter. Tijdens die avond was er een optreden van Hans Theessink. Leo had zijn elektrische gitaar meegenomen en heeft toen een nummer met Hans meegespeeld.  

2020 t/m 2022

Repetitieruimte Frame wave.  

Na de éénmalige ervaring in de Wil Mout studio zochten we naar een nieuwe repetitieruimte waar “Full Equipment” aanwezig was. Piet vond een prachtig complex met studioruimten in Oude-Tonge op het Zuidhollandse eiland Goeree-Overflakkee. Dichtbij de woonplaats van Piet (Hellevoetsluis) en van Lourens (Stellendam). Na het spelen was de afsluiter met elkaar eten. Waar…….in restaurant Het Wapen van Stellendam in Stellendam, de thuishaven van Lourens. Mooie afsluiter van onze repetitie en uitstekend eten. Maar de locatie Oude-Tonge ging de deuren sluiten en weer moesten we op zoek naar een andere repetitieruimte.

2022

Ben werd 80 jaar. Ook op deze verjaardag hebben we een live optreden verzorgd. We zijn zeer voorzichtig om optredens te doen, simpelweg omdat we hier toch te veel routine voor missen. Als je het wil doen, dan moet het ook staan als een huis en met vol zelfvertrouwen spelen als er onverhoopt toch iets niet goed zou gaan. 

2023

Weer zoeken naar een repetitieruimte. Leo heeft in zijn omgeving gezocht en kwam toen met Studio Plug Unit in de gemeente Reeuwijk (naast kaasstad Gouda). Een schot in de roos. Alles aanwezig, goed bereikbaar en goede voorzieningen. Na het spelen eten in het nabijgelegen restaurant Reeuwijkse Hout en daarna snel weer de rijksweg op richting huis.

2025

Bas geeft al jaren elk jaar een feest. 

Hij organiseert dit samen met zijn vriend Hans van Loon. Beiden hebben een persoonlijke vriendschap met roots & bluesman Hans Theessink. Hans Theessink maakt voor dit feest speciaal een tussenstop om op te treden. Diverse groepen, waaronder wij, hebben inmiddels als voorprogramma op dit jaarlijkse feest gespeeld. Het idee is geboren om met alle bands die daar gespeeld hebben een verzamel-cd te maken. Dit is gerealiseerd.

VEEL LUISTERPLEZIER

Dit is de story van Lee Millers Blues Indication.

Hopelijk kunnen we nog vele jaren met enthousiasme verder spelen!!!